10 Kasım 1938'de saat dokuzu beş geçe, Dolmabahçe'deki mütevazı bir odada, çelik mavisi bir çift göz usulca kapanırken; Türk İnsanı'nın yüreğinde, hiçbir doktorun asla tedavi edemeyeceği derin bir yara açılıyordu! Varlığında gözlerinden ışıķ, dimağından aydınlık fışkıran birinin, yokluğuyla yarattığı bu kara matem, bir tezat değil, aksine olağan ve beklenendi elbette. Ama her zaman erkendi böyle bir ayrılık!

Öyle ki geride, dünya tarihine emsalsiz bir istiklal mücadelesi ve onun büyülü öyküsünü bırakan 'Mavi Gözlü Dev', bu öyküyü koca bir ulusu yasa boğacak bir sonla bitirmişti!

Mustafa Kemal Atatürk! Kimliğini, özgüvenini, umudunu, özgürlüğünü yitirmiş bir halktan, bir millet yaratan Ulu Önder! Örselenmiş umutlardan, kenetlenmiş bir ulus inşa eden Yüce Türk!

Dünya milletlerinin imrenerek baktığı, devlet adamlarının: "Ey Türk Milleti! Atatürk'ü Tanrı'ya, geri kalan herşeyi Atatürk'e borçlusun" diyerek methiyeler düzdüğü büyük lider!

Ata'm,

Bugün son nefesini verdiğin o yatağın başucunda, belki de hayatlarının en büyük heyecanı ve hüznüyle nöbet tutan iki Mehmetçik'in gözlerindeki yaşları görebiliyor musun? Eşsiz hatıranı yad etmek için sana koşmuşken, o iki vatan evladının gözlerindeki yaşları mendiliyle silenlerin kalp atışlarını duyabiliyor musun? Ya ebedi istirahatgâhın Anıtkabir'e, yüreğinde seni yeşerten çocuklarıyla gelen ana babaları, belki de son adımlarını seni görmek için atan yaşlıları, ilkelerini düstur edinmiş gençlerini hissedebiliyor musun? İlke ve inkılaplarını öğrendik, benimsedik! Mutlak aklın ve ilmî düşüncenin ürünü olan her şeyi kattık harcımıza. Hala Mustafa Kemal denince içimiz titrer, terler avuçlarımız! 

Sen rahat uyu Paşam;

Atatürk’ün askeri tezkere almaz!